In the Middle Ages the word is exte

In the Middle Ages the word is extended in the literature of Christianity to a king od mystical embodiment, “applied to the Christian community in its most incorporeal aspects. ” But its real expansion begins in the thirteenth and early fourteenth centuries, when the Pope and the cardinals are often said to represent the persons of Christ and the Apostles. The connotation is still neither of delegation nor of agency; the church leaders are seen as the embodiment and image of Christ and the Apostles, and occupy their place per successionem. At the same time, medieval jurists begin to use the term for the personification of collective life. A community,although not a human being, is to be regarded as a person (persona repraesentata, repraesenta unam personam, unium personae repraesentatvicem). The stress is on the fictve nature of the connection:not a real person but a person by representation only (persona non vera sed repraesentate).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในยุคกลางคำว่าจะขยายออกไปในวรรณคดีของศาสนาคริสต์ที่จะเป็นกษัตริย์ OD ลึกลับศูนย์รวม "toegepast เพื่อชุมชนคริสเตียน ITT ต้องตัวตนด้าน " แต่การขยายตัวที่แท้จริง zijn จะเริ่มขึ้นในสิบสามและต้น eeuw สิบสี่ ALS สมเด็จพระสันตะปาปาและพระคาร์ดินัลที่มีหรือ zegt ที่จะแสดงให้เห็นถึงคนของพระคริสต์และอัครสาวก ความหมายก็ยังคงไม่หรือคณะผู้แทนมิได้หรือหน่วยงานที่; ผู้นำคริสตจักรที่มีการมองว่าเป็นศูนย์รวมและภาพของพระคริสต์และอัครสาวกและครอบครองสถานที่ฮุนต่อ successionem ในช่วงเวลาร่วมกันลูกขุนในยุคกลางเริ่มที่จะใช้คำว่าสำหรับตนของชีวิตโดยรวม hoewel ชุมชนไม่ได้เป็นมนุษย์คือการได้รับการยกย่องว่าเป็นคน (บุคคล repraesentata, repraesenta ไต้หวัน personam, unium ตัว repraesentatvicem) ความเครียดอยู่ในธรรมชาติ fictve ของการเชื่อมต่อที่ไม่ได้เป็นคนจริง แต่คนที่มีการแสดงเท่านั้น (บุคคลที่ไม่ใช่หางจระเข้ SED repraesentate)